Een lichte paniek brak uit toen het Coronavirus in februari ook ons land bereikte. Onze gezondheid werd bedreigd. Ons leven werd bedreigd. Veel mensen werden bang. Doodsbang. De overheid dempte de angst met hun bekende mantra: ‘Je hoeft niet bang te zijn als je je aan de voorgeschreven maatregelen houdt.’ Maar dat nam de doodsangst niet weg. Het is alsof er een pleister op een wond wordt geplakt die maar niet wil genezen. Als je volhardt in de angst voor de dood kun je nergens naar toe. Het zet je klem. Je bevriest. Er is iets anders nodig: de acceptatie van alles wat er is, de mooie ervaringen, maar evenzeer de nare en pijnlijke. In de acceptatie kunnen we we tot rust komen.
We kunnen de dood in de armen sluiten, door er een relatie mee aan te gaan. Hoe lastig kan dat zijn? Wat wij vaak niet willen of durven zien, is dat de dood bij het leven hoort. Ons leven op aarde is tijdelijk. Alsof we dat vergeten zijn. We denken dat ons leven maakbaar is. Als we ziek worden, geneest de arts ons. Met dat inzicht verbloemen we onze sterfelijkheid.
Angst voor de dood kan ook de teleurstelling camoufleren niet volop te hebben geleefd. Een hindernis om het avontuur van het leven aan te gaan en het leven in ons te laten stromen. Als we bruisen van het leven, als het leven zinvol is, is er ook een plaats voor de dood. Dan is er geen angst. Je leeft het leven.
Aanvaarding van de dood betekent paradoxaal gesproken de volledige aanvaarding van het leven, met inbegrip dus van de dood.
Aanaarding van de dood begint met het erkennen van de angst voor de dood. Aanvaarding van de dood betekent paradoxaal gesproken de volledige aanvaarding van het leven, met inbegrip dus van de dood. Aanvaarding van de dood biedt de mogelijkheid een verhouding aan te gaan met de ongerijmdheid, het tekort, de kwetsbaarheid en eindigheid met als doel het leven in zijn volheid te leven.
We kunnen maar beter iedere dag bedenken, dat we sterfelijk zijn, want ooit zal de dood zich aandienen en zijn we erop voorbereid. Aldus leren we de dood als een partner te zien en er een relatie mee aan te gaan. Deze reflectie is een oefening in levenskunst en onthechting en kan inzicht geven in wie je bent, wat werkelijk belangrijk is in je leven, waar je een verbinding mee wilt maken en wat je los kunt laten. Deze reflectie maakt het mogelijk ons te verzoenen met dood en verlies. Coronatijd biedt genoeg mogelijkheden om hierin te oefenen.
