Bruno Bruins, Kajsa Ollongren, Rens Raemakers, Harry van der Molen, Pieter Omtzigt, Zihni Özdil en Bas van ’t Wout zijn Haagse politici van verschillende partijen. Waar zij niet in verschillen is dat ze allen te maken hebben (gehad) met een burn-out. Dat is inmiddels beroepsziekte nummer 1, die ook de Haagse politiek treft. Ruim veertien procent van de werknemers in Nederland heeft burn-outklachten. Eén op de zeven werknemers voelt zich leeg aan het einde van een werkdag, is emotioneel uitgeput, slaapt slecht en staat moe op.
De Haagse politici werken hard, té hard en dat is ongezond. Roland van Raak zei dat ‘politiek werk soms een ongezonde uitputtingsslag is.’ De partner van Kajsa Ollongren vindt dat werken in Den Haag niet echt gezond is en Zihni Özdil noemt het Binnenhof een burn-outfabriek. Politici werken wel zestien uur per dag. Moet dat écht? Er gelden toch arbeidsvoorwaarden die ons beschermen en bepalen dat we niet langer dan acht uur per dag mogen werken. Hoe kun je dan het dubbele aantal uren actief zijn? Waarom geven de Haagse politici niet het goede voorbeeld hoe je leven in balans kan zijn?
In wat voor samenleving leven wij als de balans tussen werk en vrije tijd, tussen inspanning en ontspanning, actie en meditatie en ‘moeten’ en ‘zijn’ zo enorm is verstoord? De Romeinen kenden al de balans tussen werk (negotium) en vrije tijd (otium). Kloosters tussen bidden (ora) en werken (labora). Mensen zijn niet bedoeld om altijd maar te werken. ‘Ze zijn geëvolueerd om bessen te plukken en te luieren. Niet om te ploegen en te sjouwen’, zegt Rutger Bregman in zijn boek ‘De meeste mensen deugen.’
We kunnen niet meer voelen wat onze basisbehoeften zijn en wat ons lichaam nodig heeft
Het punt is dat we niet meer kunnen voelen wat onze basisbehoeften zijn en wat ons lichaam nodig heeft. En dan werken we maar door, wordt de druk nog groter en voelen we nog minder. Want het werk moet af, maar het is nooit af en dat frustreert en zorgt voor stress. Je zit in een neerwaartse spiraal. Terwijl ontspanning het beste is wat je kunt doen en een helend effect heeft. Ja, we kunnen naar de maan en straks zelfs naar Mars. Maar voelen en anders gaan leven kunnen we blijkbaar niet. Ontspannen staat niet in ons persoonlijk woordenboek.
Wanneer gaan we voelen en ons werk anders organiseren? Als je het probleem benadert vanuit de politiek is een ministerie van balans en ontspanning ook geen goede oplossing, want dan leg je maatregelen weer van bovenaf op. Nee, laten we ons bewust worden van ons lichaam en voelen wat het nodig heeft. Dan kan het zomaar zijn dat we vaker bessen zullen plukken en gaan luieren.
