‘Er zijn werkelijk geen woorden voor,’ dat hoorde je Ronald Reagan (1911 – 2004), de veertigste president van Amerika, vaak zeggen. Was hij geraakt door wat anderen zeiden? Uitte hij zijn emoties adequaat en authentiek? Je zou het denken, maar je kunt ook twijfelen. Vooral als je weet dat hij filmacteur was geweest. En, inderdaad hij sprak wel de taal van het sentiment, maar niet de taal van de echte emotie. Anderen merkten op dat zijn emoties niet te rijmen waren met zijn spreektoon, zijn lichaamstaal en mimiek. Zijn biograaf Michael Korda concludeerde dat hij het tegenovergestelde voelde van wat hij zei. Van Reagan is bekend dat hij niet in contact was met zijn emoties. Zijn pijn en boosheid had hij weggestopt. Zijn manier van omgaan met emoties was om ze te veinzen.
Onderdrukking van emoties heeft het risico dat de opgekropte emoties op enig moment tot uitbarsting kunnen komen of dat ze ondergronds gaan woekeren. Dit kan schadelijk zijn voor anderen, maar net zo goed voor jezelf. Het blijft in de weg zitten en kan leiden tot spanning, stress. En langdurige stress brengt gezondheidsrisico’s met zich mee. Ook geldt dat hoe meer gespannen je bent, des te minder je voelt. En omgekeerd: hoe meer je ontspant, hoe beter je voelt. Misschien is het eerlijk en gezond te voelen wat er is en dit te verwoorden of anderszins te laten merken. Waarom zouden we emoties negeren of verdrukken? Het zijn immers bronnen van vitaliteit. Emoties hebben pijn als basis en dat is vaak de reden er niet aan te gaan staan. Maar gelukkig is er een simpele weg die bewandeld kan worden: pijn accepteren en omarmen. Dan wordt ons emotionele leven gewekt en wordt het mogelijk te voelen en er uiting aan te geven.
Aankomende retraites: