Mijn oudste zoon verhuist. Maar eerst moet er een vloer worden gelegd en muren geverfd. Hij heeft hulp gemobiliseerd en mijn aanbod om te komen klussen is welkom. Veel nieuwe jonge bewoners van het zojuist gereed gekomen wooncomplex kunnen evenzeer rekenen op de hulp van hun ouders – ik ben niet de enige. Mooi als ouders dit doen. Die willen toch het beste voor hun kinderen. En dit is een kans om daar invulling aan te geven. Ook al zijn ze volwassen, het zijn nog steeds je kinderen.
Toch is het kennelijk niet vanzelfsprekend dat ouders er voor hun kinderen zijn. Het komt voor dat kinderen voor hun ouders gaan zorgen. Met een deftig woord heet dat parentificatie. Als ouders ziek zijn, zetten kinderen alle zeilen bij. Ze doen boodschappen, koken en zorgen voor hun kleinere broertjes of zusjes. Het gebeurt ook op een ander niveau. Als kinderen intuïtief merken dat het slecht gaat met hun ouders, ontlasten ze die door rekening met ze te gaan houden en de ouderlijke last op hun schouders te nemen. Alsof ze hun zorgen willen wegnemen. Ze offeren zich op in de hoop dat ze hun ouders gelukkig en blij kunnen maken.
Parentificatie duurt soms wel een leven lang, zeker als het een verzekering wordt voor de oude dag van ouders. Parentificatie betekent dat kinderen geen kind kunnen zijn. Dat brengt een risico met zich mee. Kinderen zijn nog te jong om opvoedingsverantwoordelijkheid te dragen. Evenmin zijn ze verantwoordelijk voor het geluk van hun ouders. Kinderen moeten kunnen spelen en puberen. Kinderen moeten gewoon kind kunnen zijn.
Kinderen moeten kunnen spelen en puberen.
Parentificatie maakt dat kinderen niet toe komen aan hun eigen behoeften en verlangens. Hen wordt de ruimte ontnomen om te groeien tot de personen die ze in potentie zijn. Daar kom je niet aan toe als je naar de behoeften van anderen gaat leven. Gewoon kind zijn is helaas niet altijd aan de orde. Gelukkig kan de opvoeding ook een vindplaats van liefde zijn – en het is mooi als dat daadwerkelijk ook zo is. Ouders én kinderen kunnen zich samen ontwikkelen op het pad van de liefde. De opvoeding is immers een vindplaats van liefde en heling. Kinderen kunnen erin groeien, ouders evenzeer. Een heel mensenleven is daarvoor beschikbaar.
Weliswaar ben ik meer van het schrijven van stukjes en het geven van retraites, toch heb ik het geklus als een welkome afwisseling ervaren. Ik vond het prettig om iets met mijn handen te doen. En gezellig was het ook om samen met mijn oudste zoon koffie te drinken en een karwei te klaren. Zo praktisch en simpel kan liefde zijn.