Als ik retraites geef, vraag ik aan het begin aan de deelnemers waarom ze in retraite gaan. Een van de redenen is dat ze rust willen vinden. Een bekende stoorzender is het moderne leven dat ons onder druk zet, maar ook de constante stroom van gedachten zorgt ervoor dat we onrustig blijven.
Je kunt je gedachten niet zomaar stopzetten. En als je ze gaat bestrijden, zul je merken dat ze zich gaan gedragen als kwetterende vogels of krijsende apen die zich steeds nadrukkelijker laten gelden. Dat kost energie en werkt averechts. Wat kun je wel doen?
In meditaties tijdens de retraites die ik geef, is er een simpele handreiking: de ademhaling krijgt alle aandacht, niet het denken. En als er gedachten komen – en die komen er ongetwijfeld – dan richten we de aandacht weer op de natuurlijke ademhaling: ik adem in, ik adem uit.
Als je dit saai vindt, kun jij je adem gaan tellen. Naar goed boeddhistisch gebruik begin je bij 108 (of 54 of 27) en telt terug tot 1. 108 is een heilig getal in het oosten. Het gaat zo: ‘Ik adem in 27, ik adem uit. Ik adem in 26, ik adem uit …’ Als je de tel kwijtraakt, begin je gewoon opnieuw. Het maakt niet uit. Het is immers geen rekentoets, maar een eenvoudig hulpmiddel.
Die handreiking maakt gebruik van de aard van je geest. Die wil altijd actief zijn, continu gedachten produceren en jou meenemen in die gedachten in de veelheid van vaak verwarrende gedachten. Wat je doet is vriendschap sluiten met je geest (mind) en hem een taak geven. Je benoemt hem tot jouw assistent, iemand die jouw ademhaling telt. Hij krijgt een taak en helpt jou in je meditatie om je geest rustiger te laten worden. Probeer het maar.
Het tellen van je ademhaling kan overal: natuurlijk in je meditatie, maar ook als je op de bus wacht, als je wandelt of als je de slaap niet kunt vatten. In dat laatste geval is je ademhaling tellen ook nog een mooi alternatief voor het tellen van schaapjes.
Aankomende retraites:
klik hier voor de aankomende retraites
In juni verschenen: De vrijheid van mijn vader
De oorlog is in 1945 geëindigd, de wederopbouw begint, de welvaart groeit. De vrijheid van mijn vader bestaat uit de vrije zaterdag, de aanschaf van een auto en een caravan. Vanbinnen is hij echter niet vrij. De oorlogswonden zijn niet geheeld. Ze zijn verdrongen en komen weer boven drijven.
Mijn vader Frans draagt een pijnlijk verhaal met zich mee. Als negentienjarige wordt hij in 1944 door de Duitsers gevangengezet omdat hij zich in het openbaar kritisch heeft uitgelaten over de nazi’s. Na de bevrijding is hij tolk in het Britse leger en heeft veel gruweldaden moeten aanhoren. Als hij ouder wordt, krijgt hij last van zijn oorlogservaringen.
Dit boek vertelt het oorlogsverhaal van mijn vader, zijn zussen en broers en hun zoektocht naar vrijheid. Het is een markante familiegeschiedenis die de oorlog in ons land vanuit de ogen en de beleving van een diepgelovige katholieke familie belicht en hun worstelingen en pijn laat zien. Gedreven door heldere doelen hebben ze noodgedwongen moeten ervaren dat die door de oorlog werden gedwarsboomd.
Een familiegeschiedenis. Een streekgeschiedenis. Een oorlogsgeschiedenis en een religieuze geschiedenis.
Klik hier om een deel van het boek te bekijken
Klik hier om de video-boekpresentatie te zien (6 minuten).
Bestel het boek via bezinnen.com
Ton Roumen, De vrijheid van mijn vader. Een markante familiegeschiedenis in oorlogstijd. Kampen: uitgeverij Van Warven, 2020. ISBN 978 94 93175 18 1. 230 pagina’s. Formaat 21 x 14 x 2. Met fotokatern. Prijs € 17,50