‘Dus loslaten is vasthouden’, vatte een deelneemster kort en bondig mijn praatje samen tijdens een retraite. Haar resumé vond ik treffend en prikkelend. Het werkwoord loslaten is vaak omgeven door een waas. ‘Laat het nu maar gewoon los’, zeggen we tegen de ander als die in zijn pijn blijft hangen en niet verder kan. ‘Laat maar los’ wordt dan een mantra die bevrijding moet brengen. We weten echter uit ervaring dat als je probeert je gedrag, denken of voelen te stoppen, het als een boemerang terugkeert. Hoe kun je nou écht loslaten? Misschien kun je in plaats van vasthouden beter zeggen dat jij je probleem of pijn bij je houdt, dat je het toelaat. Anders gezegd: dat je er een relatie mee aangaat en dat je liefdevol kijkt naar je ontslag, je reuma of eenzaamheid. Je pijn is je partner. Ja, je pijn is je beste vriend of vriendin. Dat klinkt masochistisch, maar is helend. Wat je doet is je pijn omarmen en liefdevol tegemoet treden. Net als een ouder die een huilend kind, dat zich heeft bezeerd, troost. En dat helpt. De leraar die een kind lastig vindt en dat wegstuurt uit de klas kan er ook voor kiezen die leerling met meer aandacht en vriendelijkheid tegemoet treden. En dat geldt ook voor je persoonlijke strijdtoneel. Dat kun je koesteren zoals een ouder een kind liefdevol bejegent.
Door een vriendschapsrelatie aan te gaan met je pijn of probleem wordt dat zachter. De spanning, de lading, gaat ervan af. Daarmee krijgt je pijn ruimte – krijg jij ruimte. Je pijn wordt gezien, wordt zachter en kan transformeren. Angst en zorg worden getransformeerd in vertrouwen, vriendelijkheid en compassie. Dat is de simpele les over loslaten die overigens wel om dagelijkse oefening vraagt.
Aankomende retraites: