Na 44 jaar heeft Nederland weer het songfestival gewonnen. Duncan Laurence is de gelukkige winnaar. Muziek speelt een belangrijke rol in zijn leven. Als kind had hij het niet altijd gemakkelijk, ondervond tegenslag en muziek bood uitkomst, is voor hem helend geweest. Hij gelooft in de helende kracht van muziek als je die puur en van binnenuit benadert, niet vanuit je ego. Daarmee kun je zelfs het Songfestival winnen. Kennelijk kun je de wereld zomaar naar je hand zetten. We begrijpen en verklaren de wereld en kunnen het leven zelfs naar onze hand zetten. Heer en meester over de natuur zijn we geworden. We manipuleren gewassen, klonen dieren, bouwen dijken en genezen ziektes. We hebben alles in de hand of toch niet?
Tom Dumoulin startte in de ronde van Italië met als doel dat hij deze wielerronde zou gaan winnen. In de voorbereiding werd niets aan het toeval overgelaten. Hij trainde hard, er was intensieve fysiotherapeutische begeleiding, volgde een dieet op maat, lag vaak op de massagetafel en werd effectief gecoacht. Al die ingrediënten zouden hem moeten helpen de ronde van de Italië voor de tweede keer te winnen. Maar dan, tijdens de vierde etappe, is er een valpartij. Tom Dumoulin valt, raakt geblesseerd en moet opgeven…
We hebben dus niet alles in de hand. Niet alles is maakbaar, niet iedereen manipuleerbaar. Vaak zijn we begrensd, schieten tekort en worden geconfronteerd met pijn en tegenslag. De één wordt ziek en een ander wordt ontslagen zonder dat er zich meteen een nieuwe baan aandient. Kennelijk zijn er grenzen aan de maakbaarheid van het leven.
Het leven is maakbaar, maar ook kwetsbaar en breekbaar. Soms moeten we helaas ons hoofd buigen en staan we met lege handen
Ons leven is doortrokken van pijn en breekbaarheid. We kunnen niet altijd winnen en als we ons tekort willen opheffen, zal dat niet altijd lukken. Het leven is maakbaar, maar ook kwetsbaar en breekbaar. Soms moeten we helaas ons hoofd buigen en staan we met lege handen. Is dat erg? Het is eerlijk en realistisch om dit toe te geven. Je kunt maar beter erkennen dat er pijn is. Omgekeerd, door pijn te ontkennen, te bestrijden of te vermijden, creëer je juist pijn, met als gevolg dat er niets verandert en je problemen alleen maar toenemen. We kunnen al ons verzet en weerstand opgeven vanuit het besef dat het leven niet altijd maakbaar en plooibaar is. Als we ons verzet opgeven, is de volgende stap de ongerijmdheid en de gebrokenheid te accepteren. In die acceptatie maken we ruimte voor het leven, ruimte voor onszelf en kunnen we onszelf omarmen.
Als je soms met lege handen staat, de Ronde van Italië of de Champions League niet wint, als je ziek wordt of ontslagen bent, sta je met lege handen. Kun je dat accepteren? Dat is beslist geen fatalisme. De acceptatie van mijn verlies is het begin van transformatie. Ik geef mijn weerstand op, stap uit de strijd en laat een oud patroon los. Ik hoef niet langer te vechten of te vluchten, ik kan veranderen. De sleutel voor die verandering is acceptatie van mijn breekbaarheid en kwetsbaarheid. Als ik die open en ontvankelijke houding inneem, wordt de druk van mijn leven gehaald en het cadeau van het leven in mijn schoot geworpen: de ervaring dat het om liefde draait, liefde voor mezelf, liefde voor de ander. De boeddhistische leraar Jack Kornfield zegt hierover: ‘Ons leven bestaat voor een groot deel uit zelfacceptatie.’ En hij voegt daar aan toe: ‘En misschien is het dat wel helemaal.’
Lees meer over zelfacceptatie en jezelf omarmen in mijn nieuwste boek: Omarm jezelf
