Afgelopen week raasde de storm Ciarán over ons land. Ik twijfelde of ik er wel op uit zou trekken. Via de codes geel en oranje werden we gewaarschuwd om voorzichtig te zijn en thuis te blijven. Instanties spraken ons streng toe alsof we zelf niet meer de inschatting kunnen maken, of intuïtief kunnen aanvoelen, dat er gevaar dreigt.
Waar is onze intuïtieve oordeel of de opgebouwde ervaring waarmee we aan kunnen voelen of er wel of geen regen of storm komt? Boeren hadden vroeger geen buienradar en beschikten evenmin over betrouwbare weersvoorspellingen. Zij moesten varen op hun ervaring of natuurverschijnselen interpreteren. Men wist dat als de zwaluwen laag vlogen, er regen in aantocht was. Door de stijgende luchtvochtigheid vliegen insecten lager en doen zwaluwen dat ook om ze te kunnen eten. Simpele kennis, waar je geen modellen voor nodig hebt. Je hoeft alleen maar waar te nemen of je intuïtie te gebruiken. In wat voor een maatschappij leven we als we ons laten leiden door modellen en algoritmen? Die kunnen ons verwarren, bedriegen en angstig maken. Wat zou het zijn om minder gewicht toe te kennen aan voorspellende modellen en gaan varen op ons intuïtieve kompas in samenhang met het gezonde verstand?
Waar is onze intuïtieve oordeel waarmee we aan kunnen voelen of er wel of geen regen of storm komt?
Nieuwe kennis ontstaat, oude kennis verdwijnt. Ons boerenverstand, onze intuïtie onze verbondenheid met de natuur lijken te verdwijnen. Daarvoor in de plaats komt nieuwe kennis, modellen, computervoorspellingen. Buienradar geldt als nieuw oriëntatiepunt, maar is vaak onbetrouwbaar: er wordt regen voorspeld terwijl de voorspelling niet uitkomt. Ook ChatGPT kun je vragen een werkstuk voor jou te laten schrijven of een tekst met de oplossing van een probleem. Allemaal nieuwe kennis. Maar eeuwenoude kennis verdwijnt, die over leylijnen bijvoorbeeld.
Leylijnen zijn banen van stromende energie, het zijn meridianen van de aarde. Waar leylijnen elkaar kruisen ontstaan krachtplaatsen of leycentra. Leylijnen geven mensen levenskracht en ze hebben een helende werking. Vroeger werden heiligdommen zoals kerken, kloosters en kastelen op deze krachtplaatsen gebouwd. Over die kennis beschikten onze voorouders. Tegenwoordig echter vraagt bijna niemand zich nog af of zijn huis op een leylijn staat, wel of het op vervuilde grond is gebouwd. De huidige stand van wetenschap en techniek is hoog, maar kennis over leylijnen zijn wij mensen kwijtgeraakt. Dieren niet. Walvissen en olifanten volgen leylijnen als ze zich verplaatsen en tijdens hun reis gebruiken ze die positieve energie om bij te dragen aan de verspreiding van harmonie en universele liefde. Dieren zijn verbonden met intuïtieve kennis. Waren wij mensen dat ook maar. Die universele liefde en harmonie hebben we hard nodig in een onrustige wereld met conflicten en oorlogen.
