Een groepje kinderen bouwde zandkastelen op het strand en ieder kind verdedigde zijn kasteel en zei: ‘Dit is het mijne.’ Ze lieten er geen misverstand over bestaan welk kasteel van wie was. Toen alle kastelen af waren, trapte Tim het kasteel van Bram in elkaar. Bram ontstak in razernij, sloeg Tim en jammerde: ‘Hij heeft mijn kasteel verwoest! Wie komt mij helpen? Andere kinderen schoten Tim te hulp en sloegen Bram.
Daarna speelden ze verder met hun zandkastelen en zeiden: ‘Dit is mijn kasteel, niemand mag het hebben. Blijf uit mijn buurt! Raak mijn kasteel niet aan!’ Toen het avond werd en de duisternis viel, wisten ze dat ze allemaal naar huis moesten. Niemand was er nu nog mee bezig wat er met zijn kasteel zou gebeuren. Mark trapte zelf zijn kasteel in elkaar, Luuk brak het af met zijn handen. Toen gingen alle kinderen naar hun eigen ouders. Het werd vloed en alle kastelen werden door de zee overspoeld. Niemand vond het erg.
Dit is een verhaal van kinderen. Die verdedigen wat ze belangrijk vinden: hun kasteel. Maar op enig moment heeft het geen waarde meer. Dit verhaal gaat net zo goed over volwassenen. Die zijn niet anders. Rusland vecht voor waarden. Oekraïne verdedigt waarden. De wereld zat – en zit nog steeds een beetje – opgesloten in het verhaal van corona. Je kunt zomaar in een verhaal worden gezogen en komt daar niet van los omdat je je ermee identificeert. De ene keer gaat het over een zandkasteel, de andere keer over een pandemie. We zitten in nogal wat verhalen: geldverhalen, familieverhalen, ziekteverhalen. En als je je identificeert met een verhaal ga je lijden.
Het lijkt erop alsof we telkens in een verhaal worden gezogen. Je kunt ook zeggen dat we ons in een verhaal laten trekken en bewust kunnen kiezen dat niet langer te laten gebeuren. We vallen niet samen met enig verhaal. We verhouden ons daartoe. Een verhouding betekent dat jij je er niet mee identificeert, dat je afstand bewaart en toeschouwer bent.
Aankomende retraites: