Ben je al thuisgekomen of is er nog een lange weg te gaan? Die vraag kwam aan de orde tijdens een recente retraite die ik gaf. Thuiskomen is een beeld dat voor mij staat voor een leven in vrede, vreugde en dankbaarheid. Misschien is er een lange weg te gaan om vanuit die waarden te kunnen leven en vraagt het om oefening. Maar misschien is de weg ook kort en hoeven we alleen maar de essentie van onze geest te herkennen, die er een is van eeuwigdurend geluk en oneindige vreugde.
Thuiskomen is een beeld waarover verhalen bestaan. Het bekende Bijbelse verhaal van de verloren zoon is er één van. In dit verhaal vertrekt de jongste zoon naar een ver land op zoek naar geluk. Met zijn vertrek laat hij alles achter zich wat hij van huis uit heeft meegekregen, vastbesloten een nieuwe, betere toekomst tegemoet te gaan. In dat verre land treft hem echter slechts tegenspoed en keert hij berooid terug. Hij heeft geld, goed en gezondheid verloren; hij is van zichzelf vervreemd geraakt.
De reis van de zoon suggereert dat geluk ver van onze vertrouwde omgeving te vinden is. Het beeld van het verlaten van het huis van de vader betekent dat hij zijn belaste ego, zijn oude leven, loslaat en op zoek gaat naar zijn ware thuis; het verhaal suggereert dat daar een avontuurlijke en risicovolle zoektocht voor nodig is.
Het vinden van je diepste bestemming vindt plaats op een plek die dichterbij is dan je denkt.
Maar het suggereert ook dat je bestemming dichterbij is dan je denkt. De verloren zoon verlaat het ouderlijk huis, maar die vertrouwde plek blijkt nu juist zijn bestemming te zijn. Dat kan hij pas weten als hij tijdens zijn zoektocht zichzelf heeft gevonden. Hij is het avontuur van het leven aangegaan, heeft veel meegemaakt en kan tegenslag een plaats geven. Die thuiskomst is zijn ouderlijk huis, de plek waar hij is opgegroeid. Alsof het verhaal wil zeggen dat het vinden van je diepste bestemming plaatsvindt op een plek die dichterbij is dan je denkt. Dat is hoopvol.
Misschien moeten we een jarenlange zoektocht ondernemen, maar het kan ook zijn dat we alleen maar de essentie van onze geest hoeven te herkennen en een relatie van acceptatie hoeven aan te gaan met onze worstelingen en pijn. In de retraite was het voor de deelnemers een hoopvol inzicht dat je bestemming – een leven in dankbaarheid, vrede en vreugde, een leven ook van acceptatie en omarming van je strijdtonelen – dichterbij is dan we denken.
