Ik wandelde een deel van het Krijtlandpad, een populaire meerdaagse wandeltocht in Zuid-Limburg. Ik ontmoette andere wandelaars en vroeg me af of de wandelaar een bepaald type mens is, iemand die van de natuur, bewegen en ontspanning houdt. Iemand ook die meer bewust en dankbaar in het leven staat. Of gaat dat laatste te ver?
Ik kwam andere wandelaars tegen en we gingen met elkaar een gesprek aan. Wandelen als grootst gemene deler is een reden gemakkelijk met elkaar aan de praat te raken. Eerst gaat het erover waar je vandaan komt en waar je naar toe gaat. Vervolgens worden het weer en het Limburgse heuvellandschap geprezen. De gedeelde waardering voor de natuur is een gezamenlijke ervaring en vormt een natuurlijke aanleiding voor een gesprek. Sociale barrières vallen weg en mensen voelen zich vrij om contact te leggen.
Ik vroeg me af of de wandelaar een bepaald type mens is, iemand die van de natuur, bewegen en ontspanning houdt.
En dan kan het zomaar zijn dat het gesprek diepgang krijgt en er iets wezenlijks ter sprake komt: ‘Nu de kinderen het huis uit zijn, kunnen mijn man en ik ons ideaal om veel in de natuur te wandelen na zoveel jaren waarmaken.’ Of: ‘Aangezien ik een beetje lui ben aangelegd, neem ik in de grote stad gemakkelijk het openbaar vervoer, dat kan hier wat moeilijker en is welbeschouwd ook niet nodig. Ik geniet ervan te wandelen en ben daartoe zeer gemotiveerd.’ Nadat het weer en het landschap geprezen zijn, prijzen wandelaars hun leven. Ze vinden rust, ontspanning, komen bij zichzelf en hebben een open mind. Kennelijk zorgt de natuur voor een open en veilige sfeer waar mensen zich sneller met elkaar verbonden voelen en spontane gesprekken ontstaan met een soms verrassende diepgang. De natuur maakt mindfulness mogelijk en nodigt wandelaars uit in dit moment te leven. Zo kan het zijn dat mensen naar elkaar luisteren en gesprekken voeren met een zekere diepgang. Omdat de ontmoeting doorgaans van korte duur is, en je elkaar naderhand nooit meer hoeft te zien, kun je in vrijheid met elkaar praten. De tijdelijke ontmoeting krijgt dan een bepaalde spankracht: in het voorbijgaan kunnen er mooie ontmoetingen plaatsvinden.
De vraag is of de gemotiveerde wandelaars profiteren van de gezondheidsvoordelen van wandelen of dat de wandelaar eerder een bepaald type is dat al ontspannen is, open staat voor mindfulness en gericht is op beweging en de natuur en nog meer profiteert van de lichamelijke en geestelijke gezondheidsvoordelen van wandelen? Het is dat mijn onderzoekersmentaliteit op de waakvlam staat, anders wist ik nog wel een onderzoeksproject te lanceren over deze vraag.
