Toen ik begon met het geven van retraites ontwikkelde ik een gevarieerd aanbod met uiteenlopende thema’s. Eén van de titels was: van veroordelen naar vergeven. Toen ik de dag aanbood meldde zich slechts drie deelnemers. Dat was te weinig en ik moest de retraite annuleren.
Ik schat dat de titel te direct en te confronterend was. Misschien willen we liever niet weten dat we oordelen. Dat zou een negatief licht werpen op wie wij zijn als mensen. Maar het is toch echt zo dat we oordelen. Het is links versus rechts, slim versus dom en mooi tegenover lelijk. Oordelen hoort bij mensen, net zo goed als eten en slapen. En we hoeven ons er niet voor te schamen. Misschien kunnen we er wel anders over gaan denken.
Oordelen zorgt ervoor dat we rusteloos blijven zoeken naar het juiste inzicht en het houdt ons bovendien gevangen in de dualiteit. Als we verstrikt blijven in een leven van oordelen blijft onze geest onrustig en blijven we lijden. Oordelen veroorzaakt pijn. Dat kan anders door bijvoorbeeld waarnemer te worden en neutraal te kijken naar de wereld of in verwondering waar te nemen wat er gebeurt. Als je stopt met oordelen neem je afscheid van de onrustige en giftige duale wereld en kun je vriend worden met alles wat zich in jou afspeelt.
Maar er is meer: we hoeven ons alleen maar te realiseren dat onze kern liefde is. Misschien maakt dat inzicht het gemakkelijker te stoppen met oordelen en dat is dan een grote opluchting omdat het je geest en hart ruimte geeft evenals je natuurlijke staat van zijn, je diepste zelf, waar liefde en vriendelijkheid is.
Terug naar het voorbeeld van de retraitedag die geannuleerd moest worden. Een jaar later veranderde ik de titel in: ‘De weg naar vergeving’. En nu was er wel genoeg belangstelling. Kennelijk nodigde deze positieve formulering mensen uit oordeelloos en vriendelijk naar het leven te kijken.
Aankomende retraites: klik hier voor de aankomende retraites