Ella Vogelaar was minister voor Wonen, Wijken en Integratie in het vierde kabinet Balkenende in 2007 en 2008. Een van haar taken was om kwetsbare wijken in ons land weer leefbaar en veilig te maken. Op 7 oktober vorig jaar pleegde zij zelfmoord.
Als politica ben je zichtbaar, als minister zeker. Je beleid en je politieke handelen liggen onder een vergrootglas. Politici zijn doorgaans hardwerkende mensen, die ambitieuze plannen hebben en uitvoeren en soms heldendaden verrichten. Maar hoe is het gesteld met hun binnenkant? En zijn binnenkant en buitenkant met elkaar in overeenstemming?
Ella Vogelaar was depressief. Ze had telkens terugkerende buien van neerslachtigheid en kampte met existentiële vragen. Ze vroeg zich af of ze wel een waardevol mens was, of ze recht had om te bestaan en of ze wel liefde waard was. Haar innerlijke criticus was groot, haar zelfwaardering gering.
Ze vroeg zich af of ze wel een waardevol mens was, of ze wel liefde waard was.
In een interview dat de Volkskrant met hem had, blikt haar man Onno Bosma terug. Hij geeft aan dat de oorzaak van haar ziekte in haar verleden ligt. Ze zou te weinig hebben gekregen en ze kende een moeizame omgang met liefde, zegt hij. En hij gaat verder: ‘Als een kind in de vormende jaren te weinig wordt gekoesterd en alleen wordt aangesproken op presteren en hard werken, dan heeft dat gevolgen voor het vermogen van het kind om van zichzelf te houden. Liefde voor jezelf blijft dan in de knop zitten.’ Haar relatie met haar moeder speelde daarbij een rol. Van Ella verwachtte ze dat zij zou slagen omdat ze van zichzelf vond dat zij niet geslaagd was. Ook de moeder kende een innerlijke criticus. Dat waren hoge verwachtingen, bijna eisen zelfs. Zie aan die druk maar eens aan te voldoen.
Ella worstelde met de fundamentele vraag of ze recht op leven had: mag ik er zijn, ben ik de moeite waard, ben ik geliefd? Het is spijtig dat veel mensen er niet van overtuigd zijn dat zij er zomaar mogen zijn – zonder voorwaarden. Dat ze goed zijn zoals ze zijn. Dat is kennelijk gemakkelijk gezegd, maar voor veel mensen niet mogelijk. Ook voor Ella Vogelaar niet. Ze heeft geïnvesteerd in prachtwijken, maar zichzelf niet mogen ervaren als een prachtige vrouw. Die heeft ze niet kunnen omarmen. Dat is jammer.
De vlucht van de muze interview door Frénk van der Linden en Pieter Webeling met Onno Bosma in De Volkskrant van dinsdag 4 februari 2020.
