Ik arriveer op station Amsterdam centraal en loop van de trein naar de bushalte om naar een toneelvoorstelling in de hoofdstad te gaan. Als ik bij de deur van de bus kom gaat die plots voor mijn neus dicht. Een paar tellen later gaan deze weer open en zie ik de boze ogen van de buschauffeur die chagrijnig zijn tirade afsteekt: ‘Komen ze in een slakkengang aangesjokt alsof we hier in Amsterdam alle tijd van de wereld hebben en op iedereen kunnen wachten.’ Nee, kennelijk heb ik als provinciaal niet het tempo van bewoners van de hoofdstad. Geldt hier een andere omgangscultuur of heeft de buschauffeur een slechte dag?
Je kunt de godganselijke dag lopen schelden, je kunt ook liefdevolle gedachten hebben en uiten. Woorden werken. De Japanse onderzoeker Masaru Emoto (1943-2014) heeft laten zien dat mensen hun omgeving kunnen beïnvloeden. Dat deed hij aan de hand van ijskristallen. Die hebben mooiere en symmetrische vormen wanneer het water, waaruit ze gevormd worden, is blootgesteld aan vriendelijke woorden of zachte, harmonische muziek. Water waar mensen vreedzaam leven vertoont symmetrische en harmonische kristalstructuren. IJskristallen van water in een gebied waar veel conflicten of geweld zijn hebben daarentegen misvormde structuren.
Je kunt de godganselijke dag lopen schelden, je kunt ook liefdevolle gedachten hebben en uiten.
Wat voor ijskristallen geldt, gaat ook op voor mensen. Die bestaan immers voor zeventig procent uit water. Intenties van mensen kunnen positief en negatief zijn: negatieve gedachten en conflicten beïnvloeden jou en je omgeving. Stel je voor dat je de hele dag loopt te vloeken. Dat haalt je omlaag. En omgekeerd geldt dat als je intenties liefdevol zijn deze jou en je omgeving in positieve zin beïnvloeden.
Op de terugweg per trein moest ik terugdenken aan het gedrag van de buschauffeur en aan onderzoeker Emoto – die overigens waardering en kritiek oogstte voor zijn onderzoek. Ik schrik op uit mijn overpeinzingen als de treinconducteur voorbij komt. In plaats van vervoersbewijzen te controleren loopt hij door het gangpad en spreekt hardop de hoop uit dat alle passagiers een prettige reis hebben en wenst ze nog een fijne avond. Even later spreekt deze vrolijke conducteur via de intercom: ‘Ik liep zojuist door de trein en heb jullie niet gesproken, maar vind jullie gezellige mensen.’ In de treincoupé waarin ik zit kijken mensen op, lachen besmuikt en kijken elkaar lachend aan. Zo kan het dus ook: een positieve manier van communiceren die anderen doet glimlachen.