Aan het nieuwe jaar worden traditiegetrouw goede voornemens gemaakt. Maar net als vorig jaar, klinkt er enige aarzeling in door vanwege de coronamaatregelen en staan de voornemens onder druk. Denk aan jongeren. Onder hen komt eenzaamheid en depressiviteit voor. De lockdown versterkt die stemming. Bij tijd en wijle kunnen ze niet naar school en ook een bezoek aan de kroeg, sportschool en bioscoop is niet mogelijk. Maar ook de toekomst is onzeker. Is er wel perspectief?
Jongeren die na 1985 zijn geboren, behoren tot een generatie die is opgegroeid met computers. Maar dat niet alleen: zij zijn groot geworden in een welvarende samenleving. Ze zijn vertrouwd geworden met de ervaring dat er veel mogelijk is en dat er zowat geen beperkingen bestaan. Er bestaat het beeld dat deze generatie het gemakkelijk heeft en een zonnige toekomst tegemoet gaat. Jongeren kunnen immers over alles beschikken wat hun hartje begeert: ze kunnen reizen, festivals en concerten bezoeken. En dan opeens verschijnt corona op het wereldtoneel en kan er niet meer worden gereisd, terwijl festivals worden afgelast. Is deze generatie bestand tegen tegenslag? Tegen lijden?
Door pijn te bestrijden of te vermijden, creëer je juist meer pijn.
Niemand wil lijden. We gaan het liever uit de weg. Lijden willen we mijden. Daarvoor bestaan verschillende strategieën. Zo is er verzet mogelijk en de weigering het lijden te zien en te accepteren. Agressief reageren is ook een optie. In de geestelijke gezondheidszorg is er volop aandacht voor gevoelens van ongemak en psychische problemen. Die accepteren patiënten moeilijk of niet en willen dat hun klachten worden behandeld. Maar die symptomen of uitingen hebben alles te maken met de persoon die je bent en hoe je in het leven staat. Hoe sta je er als persoon in? Misschien is het eerlijker en realistischer je er gewoon bij neer te leggen als het tegenzit en te aanvaarden wat er is en wat er op je pad komt. Misschien is het accepteren van je eenzaamheid en depressie gemakkelijker aan te nemen als we niet langer samenvallen met ons lijden en ons ego niet verbinden met pijn. Zolang je echter vecht met de realiteit en dus met je lijden accepteer je die niet. Door pijn te bestrijden of te vermijden, creëer je juist meer pijn, met als gevolg dat er niets verandert en je problemen alleen maar toenemen.
