De Olympische spelen in Parijs bepalen deze dagen in hoge mate het nieuws. De moderne Spelen staan in een lange traditie die in 1896 nieuw leven werd ingeblazen en teruggaat op de oude Grieken die eens in de vier jaar Olympische spelen organiseerden als een sportieve competitie maar ook als een feest van verbroedering en vrede. Griekse stammen, die met elkaar in strijd waren en oorlog voerden, lieten de wapens rusten in de periode waarin de Spelen werden gehouden zodat atleten veilig naar de Spelen konden reizen en daar aan deel te nemen. Net zoals de oude Spelen, willen de moderne Olympische Spelen een feest van verbroedering tussen de volken zijn. Tijdens de openingsceremonie van de Winterspelen van 2018 in Pyeongchang liepen atleten van Noord- en Zuid-Korea gezamenlijk het stadion binnen en ook hadden ze samen een vrouwenijshockeyteam. Een mooie, kleine stap in de goede richting destijds.
Net zoals de oude Spelen in Griekenland, willen de moderne Olympische Spelen een feest van verbroedering tussen de volken zijn.
Die verzoeningspoging staat in schril contrast met de conflicten die in onze huidige wereld worden uitgevochten. Stel je voor dat de strijdende partijen in het Midden-Oosten en Oekraïne hun wapens zouden neerleggen waardoor de Olympische gedachte van vrede en verbroedering ruimte kan krijgen. Ook al nemen we zelf niet deel aan het Olympische toernooi in Parijs, toch kunnen we de Olympische gedachte van vrede en verbroedering aandacht geven. Maar hoe? Is dat een politieke opgave of een persoonlijke opdracht? Dragen we bij aan verbetering van de wereld middels maatschappelijke inzet of begin je bij jezelf? In het klein kun je vrede in je gezin of op je werk nastreven. En het kan ook op een nog kleinere schaal worden gerealiseerd: iedereen kan een zaadje van vrede planten in zijn hart en dat verzorgen en laten groeien.
De vraag of we maatschappelijk of persoonlijk iets moeten ondernemen is een vals dilemma. Beide vormen zijn belangrijk en nodig. Natuurlijk kan iedereen op meditatieve wijze een zaadje van vrede in zijn of haar hart planten om zo een persoonlijk signaal van vrede af te geven. Maar het is evenzeer nodig dat wereldleiders alle mondiale en diplomatieke kanalen benutten die naar vredesbesprekingen kunnen leiden. Laten we de praktijk van de oude Grieken in herinnering roepen om ten tijde van de Olympische Spelen een wapenstilstand in acht te nemen. Als het toen lukte, moet het nu toch ook kunnen.
