Familie en vrienden zie ik niet meer zo vaak. Dat isolement wil maar niet wennen. Voor het werk dat wegvalt geldt hetzelfde. Vanwege de lockdown kan ik geen retraites verzorgen. Ook mis ik het periodieke zwemuurtje en kan ik over een concertbezoek alleen maar dromen. Ik zou me op het lezen van kranten kunnen storten, maar die lees ik selectief omdat ik niet wil worden overspoeld door negatief en kortzichtig nieuws dat me meeneemt in de waan van de pandemie en me angstig of boos maakt. Naar talkshows kijk ik sowieso niet. Het nieuws volg ik wel, omdat ik niet wereldvreemd wil zijn. Maar daarvoor volstaat Teletekst.
Mijn wereld is wel klein geworden. En ik ben niet de enige. Wat is er wel nog mogelijk? Wandelen, lezen, meditatie, telefoneren en stukjes schrijven, zoals dit blog. Dat is mijn dagelijks invulling. Zoals zovelen, word ik teruggeworpen op mezelf. Het leven lijkt kaal, zonder veel impulsen. Het is niet spannend, maar hoeft het ook niet te zijn. Als uiterlijkheid verdwijnt, word je teruggeworpen op jezelf. Dan kom je vooral gedachten tegen. Wat als ik zelf corona krijg? Zijn de vaccins voldoende veilig? Wanneer kan ik weer aan het werk? Wanneer kan ik vaker vrienden en familie bezoeken?
Mijn wereld is wel klein geworden. En ik ben niet de enige.
Het zijn gedachten. Gedachten die zich manifesteren als zorgen. Die zijn vluchtig. Zij komen, zij zijn er en ze gaan. Ze veranderen voortdurend. Het verleden is voorbij, de toekomst nog niet aangebroken, en zelfs de gedachte die we nu hebben, wordt, op het moment dat we die ervaren, verleden tijd. Als we dat mechanisme doorhebben, kunnen we onze gedachten en zorgen wat gemakkelijker relativeren. We hoeven ons er niet door mee te laten nemen. We kunnen ons gesteund weten door het besef dat het hier en nu het enige is wat we hebben. In het hier en nu zijn er geen zorgen. Die hebben doorgaans betrekking op de toekomst. We hoeven alleen maar in het heden te leven. Dat is ook een sleutel om verbonden te zijn met onszelf. We kunnen ervaren wie we werkelijk zijn, welke persoon er achter al onze zorgen schuilgaat. Zo verdwijnen zorgen als sneeuw voor de zon.
Sneeuw is sinds gisteren een realiteit en brengt ons leven tot stilstand. Dat doet corona ook al en nu ook de winterse sneeuw. Een dubbele boodschap die zegt dat we nog even moeten wachten en ondertussen kunnen leren hoe we het met onszelf kunnen uithouden. Een lastige les die ons leert om in onze kleine wereld verbonden te blijven met ons diepste zelf. Een vruchtbare les ook die ons leert dat onder de sneeuwlaag in onszelf een lentezon schijnt die ons laat leven.
